Een heldin is opgestaan.

Ter informatie: nee, ik ben niet omgekomen in de verdrukking van de Albert Heijn (zie voorgaande blog). Ik ben druk geweest met wat projectjes, waaronder dit toffe platform (reclamemodus: uit).

Maar toen was er een heldin opgestaan en over deze vrouw moet ik even een paar extra woorden kwijt. Haar naam is Jacq. (met een punt, ja) Veldman en zij heeft een artikel geschreven wat ik graag met jullie wil delen. Het is hier terug te lezen (Blendle biedt de eerste paar artikelen die je wilt lezen gratis aan).

Ik ben een echte pessimist. Al jaren probeer ik dit te veranderen. Met van die sites als ‘Omdenken’ enzo. Ik vind een aantal van die positieve spreuken echt oké en ik probeer ze ook na te leven (er zijn geen problemen Vera – dit zijn UITDAGINGEN – UITDAGINGEN), maar het feit wil dat ik van nature niet zo aangelegd ben. In deze tijd is dat niet goed, want het regent positiviteitsgoeroes. Oprah Winfrey zei het al over The Secret: ‘Maak een moodboard en je krijgt wat je wilt.’ Het is Karma-zus en mindfulness-zo. Ik begon mij een vreemde eend in de bijt te voelen; een kleine pessimist in de grote, angstaanjagende, positieve wereld.

Gelukkig, daar was Jacq. Haar artikel ‘Het leven is geen feestje’ is voor mij een feest (woordgrapje hè!) van herkenbaarheid. Ik zou willen dat ik het geschreven had. Jacq. ontkracht vijf geluksmythen, waarvan ik er één even toelicht (angstig dat ik anders copyrights schend):

---

Mythe: geluk is een keuze
Voorstel: soms heb je gewoon pech

“Dit is de gevaarlijkste mythe. Varianten van het ‘Geluk is een keuze’-adagium: ‘The sky is the limit’ en ‘Alles lukt, als je het maar wilt’. Wat nu als het onverhoopt niet lukt? Oh wacht, dan heb je het gewoon nog niet hard genoeg gewild. Ja, zo kan ik het ook (…). Soms heb je gewoon pech en kom je gewoon de goeie mensen niet tegen. En de verkeerde mensen wel.”  (Volkskrant, 2014)

In deze trant ontkracht het artikel ook vaag woordgebruik als ‘in je kracht staan’ en ‘jezelf zijn’. Het is eigenlijk hilarisch dat we deze termen continue gebruiken. Laatst hoorde ik iemand dit zeggen: ‘Kijk, weet je wat het is… Ik voel nu pas dat ik in mijn kracht sta. Ik bedoel, gewoon wezenlijk jezelf zijn en de uitdagingen in je leven aanvaarden.’ Oké, succes ermee.

Kortom: een verfrissende visie op de trend van het moment, maar voor mij (nog) belangrijker een kleine bevestiging. Namelijk dat mijn pessimisme en ik er ook best mogen zijn.

Moeten.

Eens in de zoveel tijd heb ik even een filosofisch moment voor mezelf. Even nadenken over alle ernstige levensvragen (‘wie ben ik?’) en wellicht nog even over het sinterklaasfeest (maar niet te lang, want ik merk dat dit bij andere mensen leidt tot serieuze vormen van agressie). Soms denk ik ook even na over wat ik nog allemaal moet doen.

Aan het begin van deze week had ik een moet bedacht. Ik had op mijn telefoon gezien dat het zaterdag mooi weer zou worden (misschien wel de laatste ‘mooie’ dag van het jaar!) en dus had ik met mijzelf afgesproken dat ik dan iets-in-de-buitenlucht-met-anderen moest doen. Want zo werkt dat met mooi weer. Dan doe je iets leuks.

Vandaag was het dus zo ver, maar bedacht ik me halverwege de dag wáárom ik mezelf iets zou verplichten. Ik zit eigenlijk wel prima met een wijntje op mijn balkon. Het is misschien niet echt een interessante dagbesteding, maar waarom zou ik eigenlijk niet vaker gewoon tijd verspillen. Dat moet ik maar meer gaan doen.

Oh, wacht.

Wie ben ik?

Vanochtend heb ik een rete interessante documentaire gekeken (hier terug te zien). Een aantal twintigers werden hierbij gevolgd in hun dagelijks leven. De documentairemaker filmt hun angsten, dromen en ambities. Met name dit laatste woord staat centraal. De twintiger-van-nu ‘moet’ eigenlijk van alles en ik zie het overal. Vooral binnen de studentscene (nee klasgenoten, hier bedoel ik jullie niet mee!). 

De twintiger-van-nu moet met name succesvol zijn en innovatief. Je moet opvallen. Je Gezichtsboek-pagina moet één en al positiviteit zijn. Want positief zijn is cool. Negatieve levenservaringen zijn niet oké. Soms spreek ik binnen de studentscene andere studenten die proberen zo veel mogelijk het woord ‘probleem’ te vermijden. Heeft er dan niemand verdriet? Zieke familieleden? Een relatie die niet goed verloopt? Nee. Want de twintiger-van-nu probeert zichzelf continue overal optimaal te presenteren, alsof het leven een permanent sollicitatiegesprek is. Soms ontmoet ik studenten die niet meer zichzelf lijken te zijn. Ze weten zelf volgens mij niet goed meer wie ze zijn. En op het moment dat je dan sociale vraagstukken, privéproblemen of filosofie aankaart, is er altijd een antwoord paraat wat ik al honderden keren gehoord heb. ‘Succes moet je zelf maken. Daar ben je helemaal ZELF verantwoordelijk voor.’ Pech bestaat niet. Lukt het niet met je innovatieve idee? Dat is dan helemaal je eigen schuld.

Begrijp me niet verkeerd. Dit is geen verwijt. Ik ben ook zo’n twintiger. Ik heb bijvoorbeeld een blog, volgens één van de gevolgden in de documentaire ook een kenmerk van de-twintiger-van-nu. We vormen nu eenmaal een generatie en dan kun je al die kenmerken nooit helemaal ontwijken. Wat me wel verdrietig maakt, is dat de twintigers in de documentaire helemaal niet meer gelukkig zijn. Ze waren nogal doorgedraafd in het idee dat succes altijd zelf maakbaar is. Toen de pech kwam, waren ze er niet op voorbereid. En nu bleken ze last te hebben van paniekaanvallen en depressies. Laat het een wijze les zijn. Je hoeft niet de nieuwe Andy Warhol of Steve Jobs te worden, om ook een leuk mens te zijn.

De reclame.

Ik vraag me af of er bezuinigd wordt in het-land-van-de-marketing. Vooral in de provincie Televisie. Ligt het aan mij of worden reclames steeds onzinniger? Niet dat het reclameblok altijd al een feest is geweest, maar toen snapte ik meestal nog de boodschap. Kennelijk is alles al een keer verzonnen/gebruikt en wordt men steeds wanhopiger. Met name autofabrikanten lijken er geen kaas van te hebben gegeten. Enige tijd geleden zag ik de onderstaande reclame op televisie:

Een peuter op een paard?! Ik heb echt geprobeerd het te begrijpen. Is er een link tussen peuters, paarden en auto’s die ik niet begrijp? Kijk, ik weet dat er een soort mythe is omtrent een blote vrouw op een paard (haar naam ben ik even kwijt). Maar dan nog begrijp ik het niet, want dit is een peuter en het is een autoreclame. Indien iemand de boodschap wél begrijpt, gelieve te reageren. Of misschien loop ik weer achter (bij de afgelopen blog werd mij verweten dat het al láng bekend is dat de mediums-met-de-briefjes Afrikaanse oplichters zijn, bedankt K.!).

Dan zijn er natuurlijk ook nog de reclames van Zalando (ik vind de reclame zo vreselijk dat ik weiger er iets te kopen, TOPRECLAME dus) en ook heel ergerlijk: Vanish, met die wastips, waar ik helaas geen filmpje van kon vinden op Youtube. Waarom zou ik mijn wastip willen delen met de wereld, als ik al Vanish zou gebruiken? En daarnaast is het gebruik van Vanish echt heel simpel hoor: je doet een beetje op de vlek in je kledingstuk, of je doet een beetje in de wasmachine. Daar valt toch niks meer over te delen. Het staat zelfs op de verpakking.

Dit jaar was kennelijk zo beroerd qua reclames, dat zelfs de reclame van de man-in-de-Mediamarkt genomineerd is voor de Gouden Loeki (en die van die buddyhond ook, maar die was dan wel weer oké en sentimenteel). Toch jongens, dit kan beter! Bij deze een prangende oproep op mijn ongelezen blog aan alle fabrikanten om eens wat leuks te bedenken.

De herkenbaarheid der dingen.

De afgelopen maanden (of misschien jaren) wordt mijn pagina op GezichtsBoek niet langer gedomineerd door statusupdates van vrienden, maar door plaatjes. Ik weet niet meer waar mijn vrienden uit eten gaan of waar ze op vakantie gaan, maar wel dat ze plaatjes leuk vinden van pagina’s over katten en relaties. Er is al helemaal een overkill aan vind-ik-leuks op hele herkenbare plaatjes. Hieronder even een korte (mislukte) collage. Van Pokémon (weet je nog!) en de eerste Nintendo (weet je nog!) tot relaties (mijn man snurkt ook altijd, zó herkenbaar, LACHEN JOH!) en Candy Crush. Na de vind-ik-leuk volgt meestal ook nog een tag van een vriend of vriendin (weet je nog Lisa, dit luisterden wij ook altijd op onze cassettebandjes!).

             

Ik denk dat de menselijke soort stiekem heel erg dol is op herkenbaarheid. Er was een tijd op GezichtsBoek dat dat juist taboe was. Alles moest anders en toen kwamen de hipsters. Lekker anders, lekker gek (ik verf m’n haar gewoon paars, SCHIJT). Maar uiteindelijk zaten die toch allemaal weer in één hokje en kwamen er handleidingen (zie link) om de beste hipster ever te worden. De poging om zo uniek mogelijk te zijn was daarmee weer eens grondig mislukt. En nu gooien we het dus maar op het tegenovergestelde thema: de herkenbaarheid.

         

De lay-out.

Oké dan.

De afgelopen drie uur van mijn leven heb ik verspild door een header te ontwerpen (hoe spreek je dat eigenlijk uit? hieder? hedder?). De gratis templates waren zo vreselijk suf (het was dit of de kersttemplate), dat ik besloot dat ik dan in ieder geval iets moest met een leuke afbeelding. Nadat alles was mislukt heb ik gekozen voor het bovenstaande zelfportret, uitgevoerd met Microsoft Paint. Vriendlief R. vond de gelijkenis treffend, wat vast geen compliment was.

Daarnaast heb ik een discussie met R. gevoerd over de blog. Vanaf de bank had R. mijn computerskills (HAHA) bestudeerd.

‘Oh, ga je weer een blog beginnen?’
‘Ja, ik denk het wel. Het lukt nog niet echt met de hieder/hedder.’
‘Oh…’
‘Geen goed idee?’
‘Nou… Tja… Is dat niet iets uit het verleden? Is het niet vergane glorie? Waar ga je dan over schrijven? Weer over dagelijkse dingen? Dat héb je toch al gedaan?’

Ik zag mijn net opgebouwde zelfverzekerdheid het raam uit vliegen. Wie ben ik eigenlijk voor de gek aan het houden? Mezelf?